مقایسه ی اثر دو نوع تمرین مقاومتی بر سختی شریانی و عملکرد اندوتلیومِ مردان میان سالِ دارای اضافه وزن و چاق

اثر تمرینات مقاومتی بر سختی شریانی افراد دارای اضافه وزن یا چاق شناخته شده نیست. ما اثر دو نوع تمرین مقاومتی یعنی تمرینات مقاومتی با شدت کم و اجرای آهسته ی حرکات همراه با تولید مداوم نیرو موسوم به تمرینات lst و تمرینات مقاومتی پر شدت با اجرای حرکات با سرعت معمولی (hn) را بر سختی شریانی مردان میان سال دارای اضافه وزن یا چاق بررسی کردیم. به این منظور، بیست مرد دارای اضافه وزن یا چاق ( 4 ± 43 سال) به طور تصادفی به دو گروه تمرینات lst و hn برای انجام 4 هفته تمرین تقسیم شدند. نتایج نشان داد که حداکثر قدرت بیشینه در تمام حرکات تمرینی (001/0 > p) و توده بدون چربی (001/0 > p) در هر دو گروه به طور معناداری افزایش یافتند بدون اینکه اندازه این تغییرات بین دو گروه تفاوت معناداری داشته باشد. سرعت موج نبض مرکزی که نشان دهنده ی سختی شریان های مرکزی است نسبت به پیش از شروع مداخله به طور معناداری در گروه lst کاهش یافت ( از 86/0 ± 91/7 متر بر ثانیه به 12/1 ± 53/7 متر بر ثانیه، 005/0 > p)، در حالی که در گروه hn تغییر معناداری پیدا نکرد (981/0p= )، با این حال اندازه تغییرات در این شاخص بین دو گروه از لحاظ آماری تفاوت معناداری نداشت. به علاوه، غلظت های پلاسمایی von willebrand factor، اندوتلین-1، و نوراپی نفرین در اثر مداخله در هیچ یک از گروه ها تغییر معناداری نداشتند. در نتیجه، تمرینات lst بدون ایجاد تغییر معناداری در بافت چربی مردان میان سال دارای اضافه وزن یا چاق ممکن است باعث کاهش سختی شریانی مرکزی آنها شوند. با این حال، برای مقایسه ی دقیقتر اثر تمرینات lst با تمرینات hn بر سختی شریان های مرکزی مردان میان سال دارای اضافه وزن یا چاق به مطالعات بیشتری نیاز است که پیشنهاد می شود در آنها اثر این دو نوع تمرین با یک گروه کنترل نیز مقایسه شوند و دوره های تمرینی نیز در آنها طولانی تر در نظر گرفته شوند.